Vlinder

31 januari 2020
tekst: Marcel Leenders; foto’s: Historisch Genootschap Zeist

Toen ik op Facebook een oude klassenfoto tegenkwam en deze nog eens goed bekeek. Zag ik niet eerst mijzelf, of die aardige meester Roeland met zijn grote zwarte bril, die helemaal rechts van de klas stond. Maar viel mijn oog direct op Ben Vlinder met zijn onafscheidelijke, paarse wollen slobbertrui.

Onbeweeglijk nu, de armen strak langs zijn lichaam. Hoewel ik hem in mijn herinnering, niet anders dan met gespreide armen, rennend over dat schoolplein of in de vrije natuur, voor mij zag. Want Ben Vlinder was een echte natuurliefhebber. En deed zijn naam alle eer aan. Fladderend van bloem naar bloem en van struik naar struik, in die te grote, wijde, paarse trui. Waardoor hij altijd leek te vliegen, als een prachtige, sierlijke, paarsgekleurde vlinder.

Ook al zaten wij hem op dat oude schoolplein soms met z’n allen achterna, dan nog liet hij zich niet vangen. Nog niet met een net.

Later, toen hij wat ouder werd, kreeg hij meer belangstelling voor andere facetten van de natuur. Fladderde nog steeds in diezelfde paarse slobbertrui, maar nu van muurbloempje naar muurbloempje.  

Na de lagere basisschool ben ik hem een tijdje uit het oog verloren. De eerste keer dat ik hem weer zag herkende ik hem niet eens zonder die kenmerkende paarse wollen trui. Toen hij met ontbloot bovenlichaam en strakke zwembroek, met twee, drie treden tegelijk, via de trap omhoogliep naar de hoogste duikplank van het buitenzwembad Dijnselburg. Die licht verende witte plank nauwelijks leek te raken, toen hij met zelfverzekerde passen naar het uiterste puntje van de duikplank liep. En zich daar net zolang concentreerde en stilstond, totdat alle ogen in dat zwembad op hem waren gericht. De armen spreidde en een sprong, een zweefduik maakte in het luchtledige, waarin hij voor een moment stil leek te hangen.

En iedereen op de grasweide en in het water onder hem verstilde en keek in spanning en afwachting omhoog. Zelfs de peuters in het pierenbad hielden voor even hun plas in. Het was alsof de tijd stilstond, als een foto…

Tot ie, net voordat hij het wateroppervlak raakte, de armen sloot, zijn handpalmen tegen elkaar drukte en als een menselijke pijl het chloorwater doorkliefde. Doorschoot naar de bodem, zich daar krachtig afzette op de geglazuurde lichtblauwe tegels, weer aan de oppervlakte verscheen, en de kleintjes in het warme pierenbad de plas weer lieten lopen.

Volgende column: De waarde van 'koopkrachtvrije kansen' voor schoolgaande kinderen