1 september 2015
tekst: Ruud Vermaase
In deze rubriek recensies van boeken die met Zeist te maken hebben. Dat kan zijn omdat het boek over Zeist gaat of omdat de auteur in Zeist woont. De recensies zijn afkomstig zijn van iemand met een onafhankelijke blik. De elfde recensie is van Ruud Vermaase en gaat over: Sporen naar de horizon, de eerste roman van Bastiaan Brink.
Bastiaan Brink is bekend van zijn optredens in het Beauforthuis. Op 20 mei heeft hij een presentatie gegeven in De Nieuwe Boekerij in Zeist. Hij vertelt over zijn voorgeschiedenis als musicus en het ontstaan van het boek. Hij woont momenteel in Deventer.
Bastiaan Brink is een begenadigd concertpianist als het noodlot toeslaat. Een neurologische handblessure betekent het einde van zijn muzikale carrière. Mede om dit te verwerken maakt hij een wereldreis met een vriendin. Dit lijkt een prachtig gegeven om een uniek reisboek neer te zetten. De reislocaties (o.a. Nepal, Mongolië, Peru, Bolivia, Nieuw Zeeland, New York) zijn allemaal plekken die ook op mijn bucketlijst staan. Ik heb enorme zin om het boek te lezen. En die zin wordt niet minder tijdens het lezen, laat ik dat meteen buiten alle twijfel zetten. Maar ik mis door het hele boek emotie, wanhoop en liefde. Neem Ireen, met wie hij de reis maakt. Het hele boek is onduidelijk wat hun relatie is. De eerste bladzijde beschrijft hij ijskristallen in het haar van een naast hem slapende Ireen. Een opmaat, dacht ik ten onrechte, voor een spannende love story als rode draad, maar het hele boek zegt hij daarna niets aardigs of onaardigs over haar. En zij niets over hem, zelfs niet als hij onbesuisde dingen doet. Op het eind in New York wisselen ze een blik en dat is het dan. Ik had een emotionele achtbaan verwacht. Bastiaan Brink, muzikant nota bene, laat geen traan vloeien bij al het moois dat hij ziet. Als Ireen en hij een wens mogen doen in Kyoto, laten ze niet los wat die wens is. Zijn handblessure speelt nauwelijks een rol. Bij een Sjamaan in een afgelegen hoek in Peru gaat hij nog wel een sessie aan die hij bladzijdes lang en klinisch beschrijft. Geen moment gloort er hoop dat zijn neurologische aandoening zich herstelt. Dat hij die handblessure niet gebruikt in zijn boek is misschien ook wel weer sterk.
Er blijft namelijk een fantastisch geschreven reisboek over. Want schrijven kan Bastiaan Brink. In Bejing krijg je ook echt een hekel aan de Chinezen, de Machu Picchu hoef ik niet meer te zien, zo indrukwekkend beschrijft hij deze stad. Ook doceert hij op een prettige manier, want zijn huiswerk heeft hij gedaan zodat je als lezer interessante wist-je-datjes meeneemt. Zijn uitstapjes naar persoonlijke favorieten als Tolkien en Kuifje geven de inhoud een knipoog. Kortom, als je plaatsen gaat bezoeken die in dit boek voorkomen, is dit boek echt een tip. En zeker als je die plekken niet kan zien, want zoals ik al eerder schreef: Bastiaan Brink schrijft levensecht, alsof je er zelf bij bent. Je hoeft er niet eens maar naar toe.
Sporen naar de horizon is verreweg het best geschreven boek dat ik tot nu toe heb mogen recenseren voor Zeistermagazine.nl, het mooiste uitgevoerd en professioneel geredigeerd.
Sporen naar de horizon
Bastiaan Brink
Uitgeverij Elmar
€ 19,95 - 280 pagina’s
ISBN 9789038924847
Verkrijgbaar via www.uitgeverijelmar.nl of in de boekhandel
