8 november 2020
tekst en foto: Arend Postma
Ergens in de lokale media - De Nieuwsbode, De StadsPers of misschien wel op Facebook – had ik gelezen dat jongelui toen ze ’s nachts uit de kroeg kwamen weer eens een bushokje gesloopt hadden, deze keer op de Homeruslaan. Mijn eerste gedachte was: waarom? Ik wilde het niet begrijpen omdat ik het eigenlijk wel begreep.
In mijn jeugd in Bakhuizen in Friesland waren er ook al bushaltes, dat waren toen nog geen glazen wachtruimtes met een grote reclamefoto en een digitaal bord waarop stond hoe laat de volgende bus kwam. De bushalte was toen een robuuste ijzeren paal met daarop een bordje van de ZWH (busonderneming ‘Zuidwesthoek’) en een bordje met vertrektijden van die ene bus die één keer in de twee uur kwam. Met zo’n busverbinding kom je er op jonge leeftijd al achter dat reizen wachten is, vooral wanneer je uit school komt en je nog net de achterkant van jouw bus ziet en de volgende pas weer over twee uur komt.
Op de bus wachten was niet echt een straf want ik deed het uiteindelijk voor mijn toekomst en die was met bijbehorend verdienmodel veelbelovend. Daarom beschouwde ik elke minuut wachten als een investering.
Ik zie mij daar nog staan bij de bushalte om half zes in de morgen. ‘s Zomers in de aangename eerste stralen van de ochtendzon als de rest van het dorp zich nog een keer in bed omdraait. In de winter was dat wel anders en niet altijd even prettig vanwege een snijdende koude wind. De winters waren toen nog echt met altijd een witte kerst en een winter lang schaatsen.
Met de kennis van nu is die veelbelovende toekomst van toen wel in een ander daglicht komen te staan. Maar ja, het leven bestaat uit keuzes en de 50%-regel is wat dat betreft de enige constante.
Toen wij in ons dorp de leeftijd van de Homeruslaan-jongelui bereikt hadden moesten wij ook als we dronken uit de kroeg kwamen een spoor van vernieling achterlaten. Daarmee houdt de vergelijking op want onze bushalte was dus hufterproof. Wij gingen ons daarom als groep op andere objecten richten en niet altijd zonder succes. Dit gedrag heeft sommige leden van onze groep door de maatschappelijke functies die ze in hun latere leven bekleedden weleens in gewetensnood gebracht.
Over de Arnhemse Bovenweg naar huis fietsend worden we verrast door een ontluisterend beeld van bushalte De Oldenborgh. Het eerste dat bij mij opkomt is: ‘hier heb je veel meer dan dertig glazen bier voor nodig en dan red je het nog niet.’ Daarna: ‘het kan ook een tornado geweest zijn die er met chirurgische precisie doorheen gejaagd is.’ Die mogelijkheid sluit ik echter al vrij gauw uit want dit is Amerika niet. De aanblik geef mij wel een sensationeel gevoel van: ‘Dit bedenk je niet.’
De ware toedracht zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen want de media zwijgen tot nu toe in alle talen en ik doe er geen moeite voor.
 |
Volgende column: De waarde van in vuur en vlam staan voor elkaar |