Harem

28 augustus 2020
tekst en foto: Marcel Leenders

De verpleegster, een moslima, keek mij aan met haar grote hazelnootkleurige ogen. "Waar heeft u die wond aan uw knie opgelopen?" vroeg zij bezorgd, toen ik op de behandeltafel lag van de eerste hulppost in een ziekenhuis in Hilversum.

Ik vertelde haar dat ik een bootje had gehuurd, een roeiboot, waarmee ik op de plas peddelde en uiteindelijk in een kreekje terecht kwam met overal om mij heen groenglanzende waterlelies met grote witte bloemen en goudgele stampers. Dat ik op een gegeven moment de roeispanen binnenboord legde, opstond en een duik nam in dat natuurwater. Daar voor even ronddobberde en met enige moeite weer terug in het bootje klom. Met mijn lijf over de rand schuurde en daarbij waarschijnlijk mijn knie had opengehaald. Geen ogenschijnlijk grote wond, maar een kleine diepe venijnige snee, waarvan het bloeden maar moeilijk kon worden gestelpt.

Zij boog zich over mijn knie en bracht met naald en draad enkele hechtingen aan, waarop het bloeden eindelijk stopte. En smeerde mijn knie in met een doorzichtige, naar eucalyptus ruikende balsem die als wierook de ruimte bezwangerde. "Dat was een mooi verhaal" zei ze. "Met een roeibootje en zwemmen in een kreek vol bloeiende waterlelies. Jammer dat het zo moest eindigen".

"Gelukkig heb ik nog veel meer verhalen", zei ik. "Wel duizend en de meeste daarvan lopen wel goed af". Ik schoof van de behandeltafel, stond weer met beide benen op de grond, schoof het gordijn opzij dat de behandelruimte afsloot en verliet in mijn stoute fantasie de harem. 

Volgende bijdrage: Café Sherlock