Op mijn stalen ros naar Utrecht

1 september 2019
tekst en foto: Ruud Vermaase

Ineens besloot ik om mijn fiets niet te stallen bij halte Jordanlaan en daar de bus te pakken naar Utrecht CS, maar om door te fietsen langs de Utrechtseweg. Het was één van die prachtige zomerse dagen en ik had geen haast om op tijd op mijn werk te zijn. Grofweg is het ritje in drie etappes te verdelen: na tien minuten bereik je de kruising bij De Bilt (Ranzijn), na twintig minuten de rand van Utrecht (Berekuil) en na dertig minuten ben je in het centrum (Vredenburg).

Ik pak een rustig tempootje met mijn tas tussen de snelbinders en mijn jasje gevouwen over het stuur. Windstil, concludeer ik tevreden. Om de paar minuten word ik kei-, maar dan ook kei- en keihard ingehaald door hele hele dikke mensen op e-bikes. Hun benen belachelijk traag malend dankzij maximale ondersteuning. Het komt intimiderend over.

Hoe voelen die e-bikers zich als zij mij voorbij denderen? Zoals een vette BMW-rijder die een armzalig Daihatsu’tje kleineert op de Autobahn? Kijken ze bij het stallen van hun peperdure rijwiel snuivend naar mijn eenvoudige fiets die de beschikbare ruimte in de fietsenstalling in beslag neemt?

Met mijn gekozen snelheid om fris, en vooral droog, aan te komen, word ik eenvoudig ingehaald door een student op een oude fiets met een luid aanlopende kettingkast en rammelende spatborden. Desondanks voel ik bij het oprijden van de Berekuil een eerste druppel zweet vanaf mijn schouders over mijn rug in mijn bilnaad terechtkomen. Nog meer gas terug dan maar in de drukte van de ochtendspits op de smalle fietspaden in Utrecht.

Op mijn werk aangekomen, app ik naar mijn vrouw dat ik vanavond wat later ben omdat ik met de fiets ben. Het scheelt namelijk ongeveer een kwartier, met het voordeel dat je niet op de bus hoeft te wachten. Dat kan compenseren. Ze appt een bewonderend duimpje naar mij terug.

Ook rond de klok van zes is het nog prachtig weer. Ik merk meteen dat de windstilte in de ochtend een misverstand was. Dat bleek namelijk een flink briesje in de rug. Door de tegenwind trap ik iets minder enthousiast door Utrecht richting Zeist. Jaloers passeer ik al die mensen op de vele gezellige terrasjes langs de route, maar net als ik denk de verleiding te hebben weerstaan hoor ik op het eind van de Biltstraat mijn naam. Aan een tafeltje bij De Kust zitten twee oude vrienden aan een druipend glas witbier.

Verrassend snel heeft de ober een vers biertje neergezet. Voor ik een slok neem en mijn uitleg aan mijn vrienden begin, app ik nog even naar huis. “Ben wat later.”

Volgende artikel: Uitslag peiling kunstwerken