Whatsapp Beveiliging (vervolg)

1 februari 2018
tekst en foto: Ruud Vermaase

(deze column is een vervolg op de column Nep-veiligheid)

Tijdens mijn nachtelijke straatje om met de hond klampt een buurtbewoner mij aan: “Gisteren liepen er twee buitenlandse mannen door de straat, zogenaamd verdwaald. Ik heb het meteen in de buurt whatsapp gezet.”

‘’Ik zit niet in die app”, antwoord ik teleurgesteld. ‘’Oh wat gek, ik weet niet wie de groep beheert…” En daar bleef het bij. Mijn column over het wel en wee van de buurt whatsapp verscheen een week later, flink aangedikt en tot mijn vreugde werd er van alle kanten op gereageerd.

Maar niet door mensen uit de buurt. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik niet gewenst ben bij de beveiliging van de buurt. Zo heb ik alle rechten om mijn nachtelijke rondje met de hond kort te houden. Wel zo relaxed voor een oude man.

Tot die avond de brievenbus kleppert. Een briefje in een ouderwets handschrift: “Kom om precies 00.00 naar nr. xx. Over whatsapp beveiliging.” Om het nog onheilspellender te maken, staat eronder om het tegen niemand te vertellen. Alsof ik dat zou doen! Een opwindend Pietje Bell gevoel.

00.00 uur. Alle gordijnen zijn dicht, de voordeur staat op een kier die ik met mijn voet open duw. Binnen zachte stemmen die zwijgen als ik binnen ben. Vijf man aan de eettafel, waarvan eentje mij de lege stoel wijst. Uit een ouderwetse koffiekan (wie maakt nog een kan koffie?) krijg ik zonder iets te vragen ingeschonken. De kamer is alleen verlicht door een haard die bijna is uitgebrand. Plots klinken er stemmen op straat die alle mannen verschrikt doen opkijken.

Een déjà vu beklemt mij. Dit is één van mijn terugkerende angstdromen! De stemmen van de straat komen naar binnen. Zo gaat het altijd in die droom en kan ik mij telkens net op tijd verbergen waarna ik even later rondsluip in totaal verlaten straten. Zo gaat die droom altijd, maar in die droom ben ik alleen. Op dat moment realiseer ik mij dat alle vijf mannen van de tafel zijn verdwenen. Ik kijk naar de deur en krijg een duw tegen mijn kin.

De hond staat met zijn twee poten op de bank, likt mij en duwt met zijn snuit tegen mijn kin. Ik ben op de bank in slaap gevallen! Op tafel zie ik nog een glas met een restje whisky. In combinatie met het lezen van 1984, luisteren naar Band on the Run en de spanning van die whatsapp groep, geen gelukkige combinatie. Het is mij nu al te veel, laat mij buiten die whatsapp beveiliging…