Odijkerweg – Van slachterij Gevato naar een efficiënt OV-knooppunt
1 december 2016
tekst: Arend Postma, foto: Kees Linnenbank
Het zat er al een tijdje aan te komen: hier gaat voor de toekomst gesloopt worden. Ik heb het over de kantoren van het CIZ en Staatsbosbeheer op de hoek van de Odijkerweg en de Hoofdstraat; ooit stond hier de slachterij van Gevato. Voor de buitenstaander niet zichtbaar stonden de kantoren al een tijdje leeg.
Maar ja, activiteiten in een kantoor zijn vaak moeilijk te duiden. Denken, overleggen en gesprekken bij de koffieautomaat worden meestal door zonwerend glas aan het zicht van de buitenwereld onttrokken. Dit in tegenstelling tot de slachterij waar lange rijen varkens nietsvermoedend naar binnen wandelden om aan de andere kant van het gebouw ingeblikt van de lopende band te rollen.
Het ontbreken van borden met ‘kantoorruimte te huur’ maakte het voor mij verdacht en toen ik op een dag naar het station liep vielen de kwartjes. Sloopmachines gingen als bloeddorstige dinosauriërs tekeer door zich grommend op de betonnen skeletten te storten; met brandspuiten werden de grote stofwolken naar beneden gehaald. Nu ligt er een terrein vol puin waar weldra het eerste stukje toe-komst zichtbaar gaat worden.
Station Driebergen-Zeist en het stationsgebied gaan volledig op de schop. Dit allemaal om allerlei problemen op het gebied van files, parkeren en spoorweg logistiek in één keer uit de wereld te helpen. Hierbij wordt duurzaamheid op geen enkele manier geschuwd – de bijbehorende artist’s impression belooft veel goeds; het is een droom die in het landschap overgaat.
Ooit had ik een visionair moment: “wat je bouwt kun je ook weer slopen”, en daarmee zou niets meer definitief zijn. Die geruststellende gedachte was erg groot want daarmee zou een stenen jungle dus weer in een regenwoud kunnen veranderen. Door de Catharijnesingel stroomt in ieder geval weer water na de sloop van een deel van Hoog Catharijne.
Treinstations zijn dé plekken waar reizen wachten is en daarom waren het tot de komst van de smartphone oorden van verveling.
De NS heeft die verveling toen opgelost door de stationsrestauratie uit te vinden. Zelfs het kleinste station in Nederland had minimaal één ruimte waar koffie gedronken kon worden en alcohol geschonken werd en anders was er op loopafstand wel een café Spoorzicht. Voor de grotere stations werden enigszins groezelige stationsbuurten met dito cafés en een chinees-indisch restaurant bedacht.
Door zijn ligging heeft Zeist aan verschillende kanten een station. In station Driebergen-Zeist was sinds mensenheugenis tot een aantal jaren geleden een stationsrestauratie. In Den Dolder was dat café de Egelantier. Maar er was vroeger ook nog de spoorlijn Bilthoven - Zeist. Stationsrestauraties aan deze lijn waren roemruchte gelegenheden als café Spoorzicht aan de Steynlaan en de Spitfire in Huis te Heide.
Door de komst van de smartphone is de verveling uitgebannen en daarmee ook de stationsrestauratie. Treinstations worden OV-knooppunten om in een zelfgekozen bestemming weer boven de grond te komen. Station Driebergen-Zeist krijgt een schitterende toekomst en daar is geen visionair moment tegenop gewassen.