1 januari 2016
tekst: Warrie Schuurman, foto: Kees Linnenbank
Mijn vrouw brak laatst haar pols door een val. Terwijl zij werd gegipst, las ik op een muur in de wachtruimte van het Diaconessenhuis in Utrecht een gedicht van Igmar Heytze, en dacht: dat zou een aardig motto zijn voor de rubriek die we willen starten. Met een summiere aanpassing (‘dorp’ in plaats van ‘stad’) doel ik op deze regels:
...Zolang je inziet dat het dorp een deel
van jou is, evengoed als andersom. Zolang
je voelt dat ieder dorp de hartslag heeft
van jou en mij en iedereen, van
dag tot dag tot dag tot dag…
zolang...
We willen inwoners van Zeist uitnodigen commentaar te leveren op de inrichting van de openbare ruimte in Zeist. Wat je overkomt in het publieke domein, wat je vreemd vindt, of prachtig, wat je vreest of wat je anders wilt.
Wat we niet willen zijn is de Zeisterse uitgave van De Bezorgde Burger, de oeverloze kankeraar die De Betrouwbare Mannetjes in de Volkskrant tot ‘Lul van het Jaar’ hebben gekroond, die xenofobische rijmelarij spuwt op Facebook of spandoek en nog een bak begrip krijgt ook. Dat willen we niet.
Het zou mooi zijn als deze rubriek de inrichters van de openbare ruimte en hen die daar veel invloed op uitoefenen hier en daar zou kunnen bewegen soms iets slimmer te opereren dan doorsnee, goede raad op te volgen, en geen bureaucratische mist te verspreiden, als simpel aanpakken het redelijke alternatief is.
De vorm die we hebben gekozen is die van een estafette. Één van ons start en geeft het stokje door, nummer twee kiest een derde deelnemer, die haalt er een vierde bij, etc. etc.
Ik zal zelf de aftrap geven.