1 september 2016
tekst: Ronald Camstra
Ik liep een ochtend mee met Fouad. Fouad werkt bij de woningcorporatie als buurtbeheerder. Vroeger heette de functie ‘huismeester’ en veel bewoners noemen hem nog steeds zo. Vindt Fouad niet erg. Al is de functie wel veranderd, vertelt hij. Vroeger ging het ook vooral om het beheren van de gebouwen: kapotte lampen vervangen, kijken of alles technisch nog goed functioneerde. Nu gaat het veel meer om de mensen. Hoe mensen omgaan met de flats, en met elkaar.
We komen dan ook veel mensen tegen, die ochtend. Fouad is duidelijk herkenbaar aan zijn jas, met het logo van de woningcorporatie groot op borst en rug. Veel bewoners spreken hem aan. “Mijn deurbel doet het niet”, zegt een jonge vrouw die net de deur uit wil gaan. “Daarvoor hoef je niet te wachten tot ik m’n ronde loop”, zegt Fouad, “Je kunt gewoon kantoor bellen. Maar ik bel nu gelijk wel even voor je”. Een oudere heer wijst op wat afval onder de trap, de schoonmaakdienst heeft dat niet meegenomen. Fouad maakt een foto en belooft er achteraan te gaan.
Andersom spreken we ook heel veel mensen aan. Naast een voordeur staat een vuilniszak op de galerij. Hij aarzelt geen moment. Tring! Achter de deur klinken stemmen, maar de deur gaat niet open. Fouad klopt hard op de deur. “De woningbouw!” Dan gaat de deur toch open. “Goedemiddag, is die vuilniszak van u?” Het klinkt vriendelijk, maar ook duidelijk. De jas dwingt ontzag af. Ja, sorry, ze ging de zak nét beneden in de container gooien. Fijn, dank u wel, zegt Fouad beleefd. Hij hoeft maar zelden met sancties te dreigen, vertelt hij als we verder lopen. Maar als je een maand je ronde niet loopt, dat groeit het dicht van de zooi. Je moet er bovenop zitten.
Binnen de organisatie zijn de buurtbeheerders laag in rang, als je het zo zou willen uitdrukken. Ze hebben relatief weinig mandaat en zitten in een van de lagere salarisschalen. Als manager doe ik vaak een colbertje aan, maar het is niet verplicht. De medewerkers van de administratie mogen ook zelf weten wat ze naar hun werk aandoen, terwijl de buurtbeheerders verplicht in bedrijfskleding lopen. Maar buiten ligt dat anders. Daar is de buurtbeheerder dé vertegenwoordiger van de organisatie. Geen anoniem kantoor maar een herkenbaar gezicht in een herkenbare jas. Je merkt aan alles dat Fouad gewaardeerd wordt in de buurt. Hij houdt toezicht en gaat achter problemen en verzoeken aan.
We treffen een man die lid is van de bewonerscommissie. Hij gebaart naar groen dat nodig gesnoeid moet worden en houdt een heel verhaal over de aannemer die lampen heeft geplaatst in het achterpad. Het duurt zeker tien minuten. Ik sta er geïnteresseerd naar te luisteren. Als hij z’n ei kwijt is, wendt hij zich tot mij. Hij wijst op de jas van Fouad. “Let maar goed op”, zegt hij tegen mij. “Als je goed je best doet, krijg jij later ook zo’n jas!”