Cultureel erfgoed

3 april 2021
tekst en foto’s: Henjo Hekman

Een van de belangrijkste dichters van ons taalgebied – Hendrik Marsman –  woonde vanaf zijn geboorte in de 2^e Dorpsstraat 48 en vanaf z’n 6^e jaar in de 2^e Dorpsstraat 34 in Zeist. Op dat tweede adres werd jarenlang een herdenkingsplaquette verborgen onder twee brievenbussen. Het zag er niet uit, namelijk zo:

Het is de gemeente gelukt – o.a. met behulp van de inzet van haar wijkmanager Bram Wispelweij – hier een meer respectvolle situatie te creëren:

Marsman had niet veel op met Zeist, maar dat is nog geen reden om hem te verwaarlozen. Heel mooi dat de gemeente er in geslaagd is om met eigenaren en bewoners een stukje beschaving terug te brengen in ons dorp!

Afscheid van het dorp

De verte lokt.
de zee en ’t bronzen duin
die golfden om mijn jeugd
versmalden langzaam tot den kleinen tuin
waarin mijn moeder nu begraven ligt.

dit was haar raam, dit is de stille brink
waarlangs zij schreed in ’t vroege schemeruur.
alles wat aan het leven vreugde gaf en vuur,
zij heeft het meegenomen in haar graf.

wat doe ik hier? wat kan ik hier nog doen?
mijn moeder dood, mijn vrienden verspreid;
en moederziel alleen loop ik de straten rond;
mijn hart is zwaar en wijd.

ik ga op weg naar onbekend verschiet,
de heuvels over, naar een stroomgebied
dat mijn verlangen stem geeft en de koorts der poëzie
weer in mij aanblaast; meer begeer ik niet!

Kracht der verbeelding, o, begeef mij niet!
ik roep u aan met de verdorde stem
van wanhoop en ontbering, zonder u
kan ik niet verder gaan,
de weg is lang en mijne kracht gering.

ik heb om u mijn huis in as gelegd,
ik heb mijn moeder in haar graf gelegd
en ben op weg gegaan, verlaat mij niet.
in mijn bedroefde keel klopt een nieuw lied.

                                                         Hendrik Marsman

Uit: Verzamelde gedichten, Querido, Amsterdam, 1941