Afscheid van de Burgemeester

10 juni 2023
tekst: Marcel Leenders; foto: Marnix Schmidt

Op de gang van de wethouders, op de eerste verdieping van het oude gemeentehuis, hangen de omlijste portetten van alle voormalige burgemeesters van Zeist keurig in volgorde aan een witgepleisterde muur.

Het begint met een korrelige sepiafoto van de eerste burgemeester van Zeist, Frans Nicolaas van Bern in 1811 en als laatste in de rij een gestileerde, glimmende zwart-wit foto van burgemeester Rudolph Gerrit (Rudi) Boekhoven van wie de ambtstermijn is geëindigd op 1 december 2005.

In totaal hangen er nu 12 portetten, dus dat betekent dat Koos Janssen, de huidige burgemeester, binnenkort de eer krijgt om als dertiende burgemeester in die voorname weledelgestrenge rij notabelen aan te sluiten. Weliswaar een ongeluksgetal, maar laten we hopen dat de uitwerking daarvan nog enige tijd op zich zal laten wachten, of liever nog, helemaal uitblijft.

Binnenkort is het afscheid van deze, voor degenen die hem daadwerkelijk kennen, gewaardeerde, vriendelijke en competente burgemeester. En ik stel mij dat afscheid, na achttien jaar burgemeesterschap voor als een bijzondere gebeurtenis. Een groots afscheid met grote woorden, lange zinnen, weelderige boeketten, dure wijnen en veel bitterballen. En ofschoon ik daar gelukkig niet bij hoef te zijn, het groteske is aan mij immers niet besteed, wil ik toch door middel van dit schrijven een soort van afscheidsgebaar maken. Een bescheiden uiting van genegenheid…

Het was in de nadagen van deze afgelopen winter in het jaar 2023, dat ik op een nevelige, naschemerende zondag uit het raam keek van onze bovenwoning op de Slotlaan en hem daar zag lopen, samen met zijn vrouw. Ik had hen daar al vaker gezien op die Slotlaan, maar nu was het op de een of andere manier anders. Ik keek nog eens goed en zag toen pas dat zij niet alleen zij aan zij liepen, met de schouders haast innig tegen elkaar, maar dat ook de vingers van hun handen met elkaar verstrengeld waren. Dat had ik nog niet eerder gezien, dat met die vingers. En op dat moment zag ik hen niet langer als een vroom wat ouder paar, wandelend langs verlichte etalages op een stille en verlaten Slotlaan, maar als een jong verliefd stel, dat nog een hele toekomst voor zich heeft…