28 januari 2024
tekst en foto’s: René Scheffer

Een amorf nieuwbouw-burgermansreservaat, met vooral accountmanagers in een product met beperkt maatschappelijk nut. In een kleine leaseauto iedere dag in de file naar Zoetermeer en net op tijd thuis voor eten met vrouw en twee kleine kinderen. In het weekend kratjes bier halen voor de BBQ in de avond. Zo keek ik tegen de in mijn ogen suffe buurt Brugakker aan, toen ik in 1980 bij de gemeente Zeist kwam werken. Zeist, toch al niet al te bruisend (toen). Met mijn toenmalige echtgenote nemen we intrek in een benedenwoning aan de Nepveulaan. Op kantoor kom ik soms collega’s tegen die in Brugakker woonden. 

Vijf jaar later vertrekken we naar Flat-70 in Nijenheim. Mijn beeld van Brugakker verandert niet. We wonen immers in “een appartement” en niet in een suffe eengezinswoning. De vakanties zijn nooit in het ellendige hoogseizoen met schreeuwende kinderen, maar in het rustige april of september. We bezoeken Portugal, Turkije, rond 1985, toen er nog maar 1 chartervliegtuig per week die kant op ging. Nee, ik ga niet naar open dagen van crematoria, tandtechnische laboratoria of naar de IKEA op zondag om 15.00 uur. Activiteiten waarvan ik de suffe Brugakkerianen verdenk. Ik voel me meer kosmopoliet, woon tussen mensen van Marokkaanse afkomst en bezoek in de jaren ‘80 en ‘90 musea en ingewikkelde Georgische films in Utrecht, de stad waar ik liever kom.

Na een korte periode in een appartement aan de Voorheuvel koop ik met mijn huidige echtgenote in 2001 een huis in Brugakker, aan het Brugakkerpad. Het uitzicht op het weiland en water deed me niets. Met de buurt bemoei ik me niet. Mijn leven ging gewoon door.

Door de geboorte van onze dochter in 2005 verandert er veel. Stukje bij beetje word ik onderdeel van de buurt. Ik ga zelfs houden van het toen al aftandse winkelcentrum De Clomp. Omdat mijn dochter precies tussen twee geboortegolven  (1985-1998 en 2014-heden) werd geboren waren we in ons Brugakkerdeel bijna een bezienswaardigheid. Mijn vrouw 40, ik 46 en dan een baby. 

Vanaf 2009 gaat dochterlief naar school. Daardoor word ik een bewuste en reflecterende (10 jaar verder dan de anderen) schoolpleinvader en Avondvierdaagse-meeloper. Langzamerhand doe ik die dingen waarvan ik vroeger dacht dat het aan de buurt, de huizen of de sociale laag lag. Naar de IKEA, om 15.00 uur wandelen langs het pad. En in juli achter de massa aan op vakantie. Ja ook BBQ’en in de tuin en op zaterdag een krat bier halen. 

De laatste drie jaar heb ik door pre-pensioen meer tijd. Ik wandel dagelijks door de buurt en geniet van het pad, het uitzicht, het water, de mensen. De veronderstelde eenvormigheid zat in mijn gedachtegang, niet in de mensen. Iedere woning heeft immers een eigen verhaal. De mensen die er wonen zijn divers, weet ik nu. De ijskappen-professor, de zakenman, de communicatiestrateeg, de voetbaltrainer, de kapster, de jeugdarts, de nationaal bekende cabaretier, de ex-wethouder, de schilder en niet te vergeten het toenemend aantal gepensioneerden. 

Het tijdsverloop komt soms hard binnen. De nieuwe moeders in mijn Brugakker 10/11 gebied van 35-40 jaar? Ze lijken op elkaar, niets mis mee. Goede baan, veelal in het Utrecht Science Parc. Met de kinderen op de e-bike met bakfiets haastig op weg naar de Jenaplan of Montessorischool, wat verder weg. Ze hadden mijn dochter kunnen zijn. Ik herken ze vaak slechts aan het soort hond die ze uitlaten. 

Tussen 08.30 en 09.00 uur wordt het drukker. DHL busjes maar vooral oppasmoeders. Dat is meer “mijn categorie”, 60 jaar of daarboven, bedenk ik. Het geeft rust en ruimte in mijn hoofd en legt een periode van bijna 45 jaar Brugakker bloot. Dingen zijn niet altijd wat je denkt dat ze zijn. Ik loop er nu als vanzelfsprekend tussen en denk aan de film “Invasion of the bodysnatchers”. Ik ben nu één van hen. Ik hoor erbij, ben een echte Brugakkernaar, at last.