Vele takken vullen de kuil

Afgelopen najaar, toen het zo vaak regende, had zich een diepe plas gevormd in het bos. Op een dag zag ik dat iemand een paar takken in de plas had gelegd, blijkbaar met het idee om de kuil te vullen. Ik begon daar aan bij te dragen, en anderen volgden. Kennelijk kunnen mensen samen een klus doen zonder te communiceren. 

23 maart 2025
tekst en foto’s: Noks Nauta

Op mijn ochtendwandeling sla ik op de Blikkenburgerlaan vaak een bospad in. In het afgelopen najaar, toen het zo heel vaak regende, ontwikkelde zich daar een diepe plas, die voor een grote modderpoel zorgde. Het was echt soppen daar en het hield maar niet op. Op een dag zag ik dat iemand een paar takken in de plas had gelegd, blijkbaar met het idee om de kuil te vullen. Zou dat het probleem gaan oplossen? Ik vond het wel een goed idee en begon daar zelf aan bij te dragen. Iedere keer als ik er liep, zag ik meer takken in de plas liggen en ik werd er helemaal blij van dat zo’n voorbeeld blijkbaar, en dan zonder te communiceren, wordt nagevolgd. 

In het naastgelegen natuurgebied, de Wulperhorst, waar ik vaak ook doorheen loop, zag ik ook zo’n kuil en modderpoel, en ik begon daar zelf takken in te leggen. En ja, mijn voorbeeld werd daar ook gevolgd. Inmiddels is het een half jaar verder, zijn beide kuilen gevuld en blijft er nauwelijks meer regen in staan. Hoe mooi is dat! 

Opeens zag ik van de week het beeld voor me van al die mensen die elkaar niet zien en toch samen een klus doen met de bedoeling de situatie voor ons allemaal beter te maken. Ik maakte foto’s van de gevulde kuilen en wil zo dat beeld doorgeven. 

Als we allemaal meewerken aan het bredere doel, dan lukt het, zelfs zonder contact! Als je wilt dat er iets verbetert aan een situatie, wat kun je dan zelf doen? Een goed voorbeeld geven dus. We zijn samen verantwoordelijk voor onze leefomgeving. 

Wat zou het mooi zijn als dit ook op andere plekken gebeurt, bijvoorbeeld in winkelcentra. Ik denk dat de openbare ruimte heel wat schoner zou kunnen worden als iedereen zich verantwoordelijk zou voelen voor die plek. En wat te denken van het verkeer? Als we allemaal veiliger gedrag gaan laten zien, dan doen anderen dat ons na. 

Het verschijnsel doet me denken aan de ‘categorische imperatief’ van filosoof en theoloog Immanuel Kant. Als iemand iets doet dat duidelijk gevaarlijk of schadelijk is, vraag dan aan die persoon hoe de wereld eruit zou zien als iedereen zich zo zou gedragen? Stel je voor dat iedereen op de stoep zou fietsen of met de telefoon in de hand. Dan wordt het verkeer toch extreem gevaarlijk voor iedereen! Waarom zou jij dan wel zoiets doen waarmee je anderen in gevaar brengt?  

Het vullen van de kuil en het veilig aan het verkeer deelnemen voelt voor mij als een categorische imperatief. De wereld, dat zijn wij zelf. Verandering begint ook bij jezelf. Kijk maar: de kuilen worden gevuld en er komt zelfs een nieuw, beter begaanbaar pad!