Red Light District Zeist

De rode lampen in Kerckebosch worden ‘Roodkapjes’ genoemd. De eerste keer dat Arend er ’s avonds langsfietste, gingen zijn gedachten niet bepaald over sprookjes en zelfs de wolf was op dat moment nog in geen velden of wegen te bekennen. “Ik ben hier in het Red Light District van Zeist terechtgekomen”.

25 januari 2025

tekst en foto: Arend Postma

In zijn laatste column ‘Vernieuwde wijk Kerckebosch’ schrijft Arnie Della Rosa in Zeistermagazine onder ander over de ‘Roodkapjes’. Zijn conclusie: de wolf en Roodkapje zijn anno 2025 in Kerckebosch geen sprookje meer, maar een werkelijkheid waar iedereen mee kan leven.

Toen ik dus over die ‘Roodkapjes’ op de Kerckeboschlaan las moest ik aan die keer denken dat wij er ’s avonds, onderweg van een restaurant naar huis, langs en onderdoor fietsten. Die gedachtes gingen toen niet bepaald over sprookjes en de moralistische boodschap die deze eeuwenoude verhalen uiteindelijk over moesten brengen aan talloze generaties daarna. Zelfs de wolf was op dat moment nog in geen velden of wegen te bekennen of te horen.   

Er is weinig fantasie voor nodig om te raden welke mijn eerste gedachte was, toen ik met deze zee van rode lichten geconfronteerd werd, u raadt het al: ik ben hier in het Red Light District van Zeist terechtgekomen. Hiermee was wel alles gezegd, want de rode lichten deden niet eens een vermoeden van een tippelzone suggereren of een infrarood verlicht raam, laat staan de aanwezigheid van een groezelig gebouw in deze keurige wijk. 

Maar de kracht van rode lichten is onmiskenbaar, want die geeft die spanning aan de duistere kanten die bij het nachtleven horen. Of het zich nu afspeelt in een gezellige historische binnenstad, op woonboten of in een betonnen nieuwbouwwijk in de Flevopolder – bij nacht vinden gezelligheid en troosteloosheid elkaar in het schijnsel van rode lichten met een enkele expliciete neonverlichting.   

Deze krachten zijn niet alleen voorbehouden aan de wereldberoemde Red Light Districten “De Wallen” in Amsterdam en de “Reeperbahn” in Hamburg. Want minder prominent, maar ook station Brussel-Noord kan er met zijn rode lichten onderaan het spoor, een woordje over meepraten - in al hun verschijningsvormen schijnen de rode lichten overal. En vooral als je in een jou onbekende stad bent vallen de rode lichten meteen op en maken je dan toch ook wel nieuwsgierig. 

Dus ook in onze eigen Nederlandse provinciesteden. Al jarenlang gaan wij als broers elk jaar een weekend naar een andere stad in Nederland, bijvoorbeeld Deventer, Roermond of Alkmaar. Daar zijn we dan om bij te praten, te ontbijten, te drinken, te eten, te fietsen en te wandelen. In dit stramien hoort ook ’s avonds de stad verkennen. Niet met een VVV-brochure in de hand maar gewoon waar onze nieuwsgierigheid en onbevangenheid ons brengt. Het komt weleens voor, dat een oplettende broer ineens zegt: ‘Hé, dit is de hoerenbuurt!’, en dan bevinden wij ons ineens in een straat verlicht door het typisch infrarood van de rode lichten.

Deze sector, waar het oudste beroep ter wereld uit geoefend wordt, zit absoluut niet stil en is ook bijzonder inventief, want niet elke gemeente staat te popelen om een straat op te offeren en er een Red Light District van te maken. In Zeist schijnt daarom, ooit in een heel ver verleden, een boek gecirculeerd te hebben met adressen en foto’s van vrouwen die tegen betaling hun diensten op dat gebied aanboden – toch wel een beetje internet avant la lettre.

En zo kom je toch weer bij online shoppen en lege winkelstraten terecht. Want als de Bol.com’s, Coolblue’s, Amazon’s, Alibaba’s, Temu’s, Thuisbezorgden en AH Bezorgservices van deze wereld zich op deze lucratieve markt storten, dan zijn de rode lichten en het spannende infrarood in de Red Light Districten in een mum van tijd gedoofd.