Op visite

Columnist Arend Postma vertoeft regelmatig op de dinsdagmorgen in het Binnenbos, de huiskamer van Kerckebosch. Hij drinkt er koffie, doet indrukken en inspiratie op en schaaft aan zijn columns. René Scheffer gaat er op visite, en Arnie Della Rosa schuift ook aan. Normaal gesproken heeft René een hekel aan visites, die vaak veel te lang duren. Maar zonder vrouwen gaat het afscheid nemen soepel.

26 april 2025

tekst en foto: René Scheffer

Mede-columnist Arend Postma vertelde me onlangs dat hij regelmatig op de dinsdagmorgen vertoeft in het Binnenbos, de huiskamer van Kerckebosch. Hij drinkt er koffie, doet indrukken en inspiratie op en schaaft aan zijn columns. “Leuk, ik schuif wel eens aan”, zei ik.

Ik rijd er op een ochtend iets na 10.00 uur naartoe. Het voelt als een visite, maar dan van het leuke soort. Al snel blijkt onze aversie van het vroegere “visite”. Het ene echtpaar gaat op bezoek bij het andere. Om 20.00 uur koffie, om 21.00 uur weer. Om 21.30 uur, net op het moment dat je (in casu ik) na anderhalf uur het idee hebt uitgepraat te zijn, komt de drank op tafel. Even gezellig, en dan maar afwachten wanneer het “huis weer vrij is”. Gaan ze om 23.00 uur, of blijven ze plakken tot in de nacht? Het bezorgt mij stress, omdat ik te week, te zacht ben om ze weg te sturen. En dan mijn ultieme angst dat ze na middernacht zeggen “Zeg, hebben jullie al plannen voor de zomervakantie?”

Arend hoort me aan en knikt instemmend. Hij spreekt niet voor niets altijd buitenshuis af. Juist ook vanwege de door mij geschetste stresspunten. Hij schaaft in het Binnenbos aan zijn columns en doet ideeën op. Hij spreekt mensen. Hier wordt hij niet gestoord door huishoudelijke perikelen. 

Komt die visite-angst door mijn Renkumse jeugd? Toen kwam er na de kerk om 11.15 uur bezoek, ooms en tantes, koffie en borrel en tegen 13.00 uur gingen ze weg. Heel soms bleven ze langer en kon mijn moeder pas later de Zondagse warme maaltijd klaarmaken. En dat was helaas nooit stamppot, friet of spaghetti. Meestal aardappelen, groente en vlees. Daardoor kwam ik bijna te laat voor het voetbal aan op de Wageningse Berg. In de kerk had ik toch al de stress van zingende “hoedjesvrouwen”, die me hun psalmboek voor de neus hielden. Ik zong niet mee. Elke vorm van dwingelandij en inbreuk op mijn tijdsinvulling vindt haar oorsprong in dit op zich milde jeugdtrauma.

Ondertussen bekijken Arend en ik de omgeving. Twee groepjes 65-plus dames wat verderop. Wat krant lezende mannen. Wat korte inlopers. Enkelen kennen Arend. De koffie is goed en goedkoop. We hebben het over onze columns. Arend schaaft er echt aan. Zoekt en vindt een relatie met Zeist. Ik ben meer van de snelle impuls en ben iets minder van het schaven.

Ah, daar schuift weer iemand binnen. Het is Arnie Della Rosa! Hij heeft een rol bij “De Gouden Koets”, het mooie voertuig dat ouderen uit Kerckebosch rondrijdt. Hij schuift even aan. We hebben het over de columns. Zijn veel langere verhalen over het recente verleden van Zeister gebieden en gebouwen worden heel veel gelezen. Snel een foto gemaakt van ons drietal. Daarbij is te zien dat Arend (rechts op de foto) duidelijk niet aan de schijnwerpers is gewend.

Arend vertelt verder over zijn komst naar Zeist, vanuit een dorp in Friesland. Hij kwam terecht in een kamer in de Verzetswijk. Via een buurman werd hij in contact gebracht met de PGGM, waar hij uiteindelijk op de ICT-afdeling terecht kwam. Ook Arnie blijkt ruim 25 jaar bij de PGGM te hebben gewerkt. En aan de bar zit nog een ex-PGGM’er en er zijn meer ex-PGGM’ers die in het Binnenbos als vrijwilliger werken. Nee, de gemeente Zeist is niet altijd de maat der dingen, zoals ik vroeger dacht.

Na een kleine twee uur scheiden onze wegen. Een relaxed afscheid. Geen gedoe met vrouwen erbij: “nog een halfje dan” en de ander “jullie hebben toch geen haast?”. Jassen worden dan gehaald en in de kamer en de smalle gang duurt het zich traag voortslepende afscheidsritueel voort. Nu niets van dat alles.

Twee minuten later rijd ik weg en zie Arend naar zijn appartement lopen. Tot een volgende keer!