Mooi!!

Prachtig Erwin, bedankt!

Prachtig stuk Erwin.
Moge straks de herinnering aan de periode van het Covid - 19 virus, mede richting geven aan de toekomst.

Fraai beschreven, Erwin, en mooi dat je ook oog hebt voor de positieve kant van deze crisis.

Als de sector waar jij directeur van bent, het kennelijk nu mogelijk maakt, zo te werken, wat weerhoudt je om deze positieve ervaringen door te trekken naar het tijdperk na deze crisis? Maak deze werkwijze de nieuwe norm, daar waar het werk het toelaat, uiteraard. Voorkomt angst & beven en maakt de wereld weer een stukje beter & mooier.

Corona en de dans om de nabijheid.

Beste Erwin,

Ik heb met belangstelling jouw artikel gelezen in het Zeister magazine.
Ik herken de stilte in de natuur die jullie ook steeds zo ervaren in de vroege ochtenden in het bos.
En ook deel ik de vervreemding die uit jouw artikel oplicht. De vervreemding, die wordt ervaren nu we uit onze vanzelfsprekende sociale patronen zijn weggerukt.
De zorg die ik heb is de zorg voor de omvang van dit virus en de vermoedelijk lange tijd waarin dit virus nog rondwaart.
Mijn zorg en mijn angst heeft niet primair betrekking op mijn eigen gezondheid. Dat bedoel ik niet als een verkapte vorm van altruïsme , maar het is een stemming die gevoed wordt door de levensomstandigheden waarin ik verkeer. Ik kan me afsluiten en leef in een riante woonsituatie.
Dat is voor heel veel andere mensen niet het geval.
Mijn zorg heeft ook betrekking op een dierbare vriendin die ernstig ziek is vanwege de besmetting met dit virus.
Gisteren nog ontving ik een bericht van overlijden ten gevolge van corona besmetting, van een relatief jonge man die ik vanuit mijn vrijwilligerswerk goed heb gekend.

Als ik wandel in het bos dan kom ik soms andere wandelaars tegen.
Op afstand zie ik dan al hoe er gezocht wordt naar een wijze waarop men mij wil gaan passeren.
Soms is er nog een zijweg voordat we elkaar tegenkomen en ik zie de inschatting die gemaakt wordt; gaat hij of gaan wij die afslag nemen om elkaar te vermijden. Ik ervaar hierin een soort dans. Een ongeschreven choreografie van de dans van de nabijheid.Als ik de kans krijg dan spreek ik hen aan. Niet iedereen stelt dit op prijs. Maar er zijn er ook die een praatje willen maken.
Er vinden dan een soort rituele ruimtelijke aftastende bewegingen plaats waarbij soms een meegenomen hond wordt betrokken. Hoe blijf ik vriendelijk en betrokken tegenover iemand die ook een potentieel gevaar voor mijn gezondheid kan zijn lijkt een wederzijdse onderliggende gedachte.
Ik ben ernaar op zoek om dit voorbehoud om te zetten in interesse met inachtneming van de 1,5 meter. Een boeiend woord is Interesse,:inter -esse, esse; dat wat is en inter, tussen. Wat leeft er tussen de mensen.?
Die vraag stel ik mij opnieuw en ervaar ik als een van de betekenisvolle werkingen van dit virus in mijn leven.
De dans om nabijheid met behoud van afstand is een dagelijkse oefenweg voor me.
De voorgeschreven afstand van 1,5 meter is ongeveer de lengte van twee armen. Het geeft de nabijheidsruimte tussen twee mensen aan. Als iemand op minder dan een armlengte in jouw ruimte komt ervaren we dat, afhankelijk van wie het is als het betreden van een persoonlijke ruimte. Als dat ongewenst en ongevraagd gebeurt dan kun je daar veel last van hebben. Als de geliefde of een goede vriend in die ruimte binnen komt is de ervaring vanzelfsprekend geheel anders. Zo is de oproep om afstand te bewaren en de melding daarover op allerlei borden op straat.in winkels en ook in de media, in mijn beleving ook een verkapte omschrijving van een nabijheidsruimte. Ik ervaar hierin een vorm van schoonheid. Jij, de ander, mijn medemens bent me nabij maar mijn persoonlijke ruimte kun je nu niet inkomen omdat dat misschien een gevaar inhoudt voor jou of voor mijn gezondheid. Zo dansen we om elkaar heen, met onze hond aan de lijn, met ons winkelkarretje tussen ons in, als veilige barrière, op zoek naar nabijheid met behoud van afstand.

Gert Siebes

Gert,

Schrijf wat mooie verhalen voor ons Magazine!
En stuur deze naar Ronald@Camstra.nl