Low budget uitgaan deel 3: Gluren bij de buren

Een paar jaar geleden ontdekte ik Gluren bij de Buren. Gluren bij de Buren is een amateurkunstenfestival dat bij mensen thuis plaatsvindt. Toevallig was mijn agenda leeg en had ik wel zin om uit te gaan. Bij het aanklikken van het programma voelde ik het al. Keuzestress!

16 februari 2025

tekst en foto boven en onder: Yovanka Wiedeman; foto midden: Ronald Camstra

Een paar jaar geleden ontdekte ik Gluren bij de Buren. Gluren bij de Buren is een amateurkunstenfestival dat in 50 gemeenten verspreid over Nederland plaatsvindt. Op zondag 2 februari deed ook Zeist weer mee.

Toevallig was mijn agenda leeg en had ik wel zin om uit te gaan, ook al was het zondag. Mijn favoriete mannelijke stapmaatje kon ik maar kort verleiden tot een date, want hij moest ‘s middags werken. Mijn favoriete vrouwelijke stapmaatje kon de tweede helft van de middag met mij mee.

Bij het aanklikken van het programma voelde ik het al. Keuzestress! Wat werden er veel huiskamers ter beschikking gesteld en wat was er veel om uit te kiezen. Mijn mannelijke stapmaatje en ik hebben voorkeur voor energieke muziek die ons weg blaast en niet stil laat zitten.  Een naam op de vroege middag lijst ving mijn aandacht: Transit Turtles. Daar moest ik meer van weten, er stond bij: ‘Transit Turtles is an experimental band with a passion for subtle afro grooves and latin energetic nuances. They improvise on stage and take the audience from contemplative internal journeys to dancing trance momentums. They tell the story of a turtle in transition that unites and heals through the wisdom of music’.

Daar werden we natuurlijk wel nieuwsgierig naar. Zou het de schildpadden in transitie lukken om ons op meditatieve trance reis te laten gaan op de vroege zondagmiddag? Het was op een adres waar je meestal vlot langs rijdt, tenzij er een file staat. Op de Lageweg moesten we zijn. Ik had het pand wel eens eerder gezien en vroeg me met regelmaat af wie de geluksvogels waren die daar woonden of werkten.

We werden verwelkomd door twee bekende gezichten. Het was het mooie stel die vaak langs mijn winkel op de Steynlaan reed in een stoere jeep. Zij stonden het publiek warm welkom te heten bovenaan de trap. Het optreden was namelijk in een mooie zolderruimte vol met instrumenten, mooie meubels, kunst en prachtige tapijten. De band nam tweederde van de totale ruimte in beslag met alle instrumenten die er stonden. Het zag er verre van amateuristisch uit, ook de bandleden niet. De leadzanger had een mooi karakteristiek gezicht, prachtige donkere krullen en hij sprak met een Spaanse tongval. Ik zei tegen mijn vriend: ‘Wedden dat hij Chileen is!’ Hij leek wel op een van mijn vele Chileense neven. Ik had het bijna goed. In Peru lagen zijn roots. En dat was te merken. Zijn stem, energie en gitaarspel waren alsof ik naar Manu Chao luisterde maar dan met een meer psychodelisch geluid. Al bij het eerste nummer, Deep Sleep genaamd, was ik instant fan. Het laatste nummer was in het spaans: ‘Sangre’, wat letterlijk bloed betekent, maar in het nummer werd de figuurlijke vuurlijke passie bedoeld. Een opzwepend nummer waarbij je echt niet stil kan zitten. En dat konden we dus ook niet.

Als ware groupies bedankten we de zanger. Hij vertelde dat ze drie verschillende optredens in petto hadden die middag. De verleiding was groot om die voorste bank de hele middag te claimen en mijn vriend overwoog om zijn werk af te bellen in verband met een spontaan opgelopen transit turtle virus. Ook het mooie gesprek dat wij hadden met de eigenaren van het pand zorgde ervoor dat we niet meer wensten te vertrekken. Het pand is hun bijzondere werkruimte.  Zij doen betekenisvol werk, ontstaan uit een intens verdrietige gebeurtenis. Zij creëren op liefdevolle wijze met nabestaanden van overledenen kisten. Neem een kijkje bij Maggi en Lennard bij:  www.hetlaatstehuys.nl.

Vol fijne energie en een warm hart stonden we weer buiten. Die band gaan we in de gaten houden en die twee bijzondere Zeisterse ondernemers ook.

We hielden een  korte pitstop thuis toen mijn vriend, plichtsgetrouw als hij is, naar de jongelui van zijn woongroep vertrok om voor ze te zorgen. Ik ging weer achter de computer om een nieuwe Gluren bij de Buren selectie te maken. De volgende twee optredens moesten van een iets ander genre zijn, want mijn favoriete vrouwelijke stap maatje heeft een niet aangeboren hersenletsel en dan zou een meerkoppige band die ons energievol wegblaast niet verstandig zijn. Ik selecteerde de éénkoppige ‘bands’ met zachte liedjes en op loopafstand. Zo liepen we in het zonnetje naar de dichterswijk en belande ik met mijn vriendin in een mooie huiskamer van een stel met jonge kinderen. We gingen daar genieten van ‘Wieke Liedjes’. Wieke is een leuke stoere vrouw uit Utrecht die al jaren in een band speelt maar nu eindelijk de stoute schoenen heeft aangetrokken om de hoofdrol op het podium te claimen. En gelukkig maar! Want we werden getrakteerd op liedjes met mooie persoonlijke teksten die  op een grappige manier werden gebracht. Mijn vriendin noemde haar de vrouwelijke Spinvis. Of het compliment bij Lieke binnenkwam zoals dat bedoeld was weten we niet. Zij ziet denk ik nog niet wat wij zien, een mooi mens die voor een intiem optreden zorgt van hoge klasse. Vooral persoonlijke teksten zingend met haar gitaar raakte ze ons.

Het laatste optreden die we wilden zien was in het Torenlaan Theater. Spoken Word & Jazz door een jonge artieste achter een vleugel. Dat wordt vast magisch dachten wij. Aangekomen bij het theater was de theaterzaal ontzettend vol met publiek. Mijn vriendin zocht het stilste tafeltje op tussen alle rumoer en ik bestelde 2 thee voor ons. We keken elkaar aan en beoordeelden of het een goed idee was om te blijven en toen zag ik het ineens. We zaten verkeerd. De vele dames die gekleed waren in een rood/zwarte kleding verraden dat ze als groot koor zouden schitteren. Oeps, dat zou te veel zijn geweest voor mijn vriendin (en stiekem ook voor mij).

In een kleinere zaal aan de zijkant moesten we zijn. Daar gekomen genoten we van de rust die er was. De rest van het publiek in die kleine ruimte was het met ons eens. En toen kwam ze binnen, Een adellijk mooie jonge charmante verschijning: Hanna Marieke.

Ze leek wel koninklijk hoe ze achter de vleugel zat. Haar stem, de jazzy pianoklanken, de manier waarop zij verhalen vertelde zorgde ervoor dat we met z’n allen op het puntje van onze stoel aandachtig luisterden. Intens mooi. Doodstil waren we tussen de liedjes en verhalen door met af en toe de luide klanken van het koor in de andere zaal. Wat een geluk dat we in de juiste zaal zaten. Hanna Marieke ga ik in de gaten houden. Zij is een artiest van wereldklasse waarvan ik later kan zeggen: “Ja die heb ik ontdekt in het kleine zaaltje van de ons Torenlaan theater!”

Vervuld van wat we meegemaakt en gehoord hadden liepen we door naar Blinken voor een groot glas rood bij een borrelplank.

Het was een heerlijk middagje stappen met mijn stapmaatjes. Volgend jaar weer!