1 maart 2018
tekst en foto’s: Kees Mulder
Zeist, een heerlijke gemeente om te wonen. Na lange discussies heeft het Centrum eindelijk een radicale make-over ondergaan. Er is veel verlegd, voor het publiek, de winkeliers, voor mensen met de auto en op de fiets. Maar iedereen ziet het Centrum vanuit een ander perspectief. Vandaag een rapportage vanaf de fiets. De plussen en de minnen.
Zondag, over de fietsstrook van de Bergweg naar de Steynlaan en de Slotlaan fietsen. Nieuw aangelegd. Rustig naar de gevels kijken. Oud en nieuw gemengd. Boekhandel Cramer, een nieuwe gevel in oud stijl, het voormalige postkantoor een nieuwe bestemming in een historisch gebouw.
Vrijdagavond, fietsstrook Slotlaan. Er steken wat fietsen uit. De metalen parkeer steunders staan dicht bij de fietsstrook. Ik vraag me af waarom. Ik kijk naar het voetpad, en zie dat het niet anders kan, anders blijft er te weinig ruimte over op het trottoir.
Ik rem en sta stil, net voor een klein meisje. Ik zag haar niet omdat ze tussen de geparkeerde auto’s vandaan kwam. De moeder roept, is blijkbaar geschrokken, maar ik weet niet wie nu het meeste geschrokken is, de vrouw of ik. Het kind heeft het nog niet zo door wat er aan de hand is. Voor haar is de situatie sowieso niet goed te overzien. De moeder is bezorgd, maar begrijpt dat ik op tijd gestopt ben. Een glimlach, ik ook, vriendelijke mensen.
Zaterdagochtend, Bergweg. Ik word krap ingehaald door een auto. Een tegenligger, hij kan net op tijd naar rechts. Ik voel me niet veilig op de rode strook, en vraag me af waarom er zo gereden wordt. Eerder werd hier wel doorgereden, maar niet dit gedoe. Ik vraag me af waarom. De Bergweg lijkt afgeknepen te zijn met bredere parkeervakken. Goed bedoeld, vast om de snelheid naar beneden te brengen, maar het effect is averechts
Slotlaan. Er zijn nu ook parkeerplekken gekomen voor invaliden en lossen en laden. Maar het busje staat op de rijbaan. De gereserveerde vakken worden “even” voor gewoon parkeren gebruikt, er is te weinig parkeerruimte. Wat verder staat een busje op de fietsstrook. Logisch, hoe moet hij anders zijn werk doen?
Voorheuvel op, voor het casino langs, het is hier vol en krap met de plantenbakken, fietsenrekken en de ondernemers die hun spullen iets op straat schuiven. Die willen graag verkopen. Maar lastig om een parkeer plekje te vinden, nee, ik ben niet met de auto, maar met de fiets. Ik wil graag mijn fiets voor de deur parkeren. De glimmende, blikkerige fietshekjes zijn allemaal bezet. Gelukkig is er naast nog ruimte, maar er is nog amper ruimte tussen mijn fiets en de grond. Gelukkig staat hier nog geen plantenbak. Het fietsen wordt steeds populairder, dat is wel duidelijk.
Terug via het Emmaplein, wel goed die rode fietsstroken, alleen hier zie ik een rode strook midden op de weg. Verwarrend, voor alle weggebruikers.
De Antonlaan op, daar is eindelijk de ruimte om goed door te trappen. Op de blauwe elektronische borden langs de weg, staat in heldere cijfers het aantal parkeerplaatsen. Tja, dat kun je niet zien als je over de Utrechtseweg rijdt bedenk ik zo maar. Ik draai snel de Steinlaan op, en dan even oppassen in de krappe bocht naar de Bergweg, de A28 over en de Mesdaglaan op. Dat lucht op.
Ik glij over het nieuwe vlakke asfalt. Wat een verschil met deze winter, toen ik hier in het donker door de plassen fietste, stuiterend over het asfalt, wat door de wortels naar boven was gedrukt. Gelukkig is dit nu aangepakt. Ik glimlach. Nu weet ik weer waarom in Zeist wonen zo prettig is!
