25 maart 2020
tekst: Marcel Leenders; foto: Pixabay

Het zijn meestal geen woorden, maar vooral beelden die je bijblijven. Vooral wanneer het om iets ingrijpends gaat.

Een stilstaande gele tram in Utrecht, wanneer het gaat om een terroristische aanslag. Een paarsbleek kind in korte broek, happend naar zand en vrijheid, wanneer het gaat om de oorlog in Syrië en vluchtelingen.

En wanneer het om deze huidige tijd gaat, het nu, dan is het beeld dat mij het meest zal bijblijven, het beeld van een Italiaans ziekenhuisbed met een schokkende opa in blauwwitte pyjama, worstelend tussen geribbelde slangen die zijn aangesloten op een beademingsmachine. En dan met name dat blote stukje trillende arm dat uit de mouw van die pyjama steekt, de kleine geaderde knuist met schriele vingers die openen en knijpen, klauwen, zich willen vastgrijpen aan het leven. Dat is het beeld dat ik maar moeilijk kan verdragen en vergeten.

En dan probeer ik dat beeld te verdringen door hem mij opnieuw voor te stellen, maar dan een week, of misschien zelfs nog maar een dag eerder, op een terras in de Italiaanse voorjaarszon, de geur van espresso, een glas helder water, een opengeslagen roze Gazetta dello Sport en een rokende sigaret zonder filter in de asbak, op tafel. Zijn scooter aan de overkant van de straat. De ober die de luifel uitdraait en de schaduw die dan over Opa trekt.

Volgende gedicht: 's Morgens, met Jan Hanlo