1 september 2017
tekst: Arend Postma; foto: Kees Linnenbank
Een aantal keren per week ga ik naar het Binnenbos om te schrijven. Het Binnenbos is dé ontmoetingsplek in Kerckebosch en ligt aan Hoog Kanje.
Mijn wandeling gaat vanaf de Anna Paulownalaan over het voetpad langs de Kerckeboschlaan. Dat is een nieuwe weg van opvallend donker asfalt die zich in allerlei bochten door de bossen en langs nieuwe woonbuurten wringt. Met de transformatie van Kerckebosch naar een compleet nieuwe wijk is er ook een nieuwe werkelijkheid ontstaan: het nieuwe Kerckebosch heeft een hoog Tesla gehalte. Onhoorbaar zoeven ze over de Kerckeboschlaan en is de stilte onwerkelijk.
Dat doet mij aan ons recente verblijf op het Indonesische eiland Batam denken, want de tegenstelling is groot.
Na aankomst met de boot kwamen we via het havengebouw op een plein vol palmen en startende, ronkende en rokende taxi’s. De zon brandde er genadeloos. Voor de ingang wemelde het van mannen die aanboden de koffers te sjouwen en vroegen of wij een taxi wilden.
We verbleven in hotel The Hill in Nagoya, de hoofdstad van het eiland. Vanuit onze kamer keken we tegen een halfblinde muur met één venster waar een vaag licht dag en nacht brandde. Ik moest er wel iets voor over hebben om koud bier te scoren want in het hotel zelf was het wat lastig. Bier is er een schaars goed maar dankzij niet-economische wetmatigheden betaalbaar - wel moest ik daarvoor de nacht achter het hotel in.
Aan de voorkant van het hotel leek de stad door een muur van neonlicht op Times Square. Het oorverdovende lawaai van remmende en optrekkende motoren en auto’s maakte van de weg een 24-uurs circuit. Achter het hotel was een iets minder verlichte straat. Na wat vragen vond ik, struikelend over mensen die op de grond zaten voor de eethuizen, eetkarretjes en motorwinkels, een helverlichte winkel met koelkasten vol blikjes bier. Ik was in opperbeste stemming want ik voelde voor tienduizenden roepia’s aan koud bier door mijn shirt tegen mijn bezwete huid.
Het Binnenbos heeft alles van een kroeg in zich maar dan zonder alcohol als het grote waarheidsserum. Dat is ook niet nodig want iedereen gaat er op eigen kracht voor de waarheid. Je kunt er een hele dag zwijgend voor je uit staren. Maar ook iemand aanklampen die vol aandacht of met grote tegenzin jouw verhaal aanhoort.
Verdriet en geluk liggen hier dicht onder het flinterdunne oppervlak van de dagelijkse werkelijkheid. Ik ontkom er niet aan om onbedoeld verhalen uit het verre oosten van Europa zoals Azerbeidzjan, Turkmenistan, Mongolië en Georgië te horen. In een voor mij goed te volgen Nederlands zijn ze grappig en dan weer schrijnend maar in ieder geval echt. Leed dat in de anonimiteit van de restanten van de Margrietlaan onzichtbaar is krijgt in het Binnenbos een gezicht. Mensen die door het lot in een niet zelfgekozen situatie terechtgekomen zijn vinden er het luisterende oor van de wijkagent, van buurtbemiddeling, een vrijwilliger of zelfs van mij.
In het Binnenbos is de dagelijkse werkelijkheid bizarder dan welke fantasie dan ook.